بے دل

        Balochi Paintings... By Sima Sardar Zahi‎

بے دل

چه ساهءَ دوستریں مهناز!
اے هبراں که مرچی من نبیسگایاں با برا لوٹ اِتگ که ترا دیم په دیمیءَ بگوشان اِش ، بلے منی بے دلیءُ کم همتیءَ بچار که تو شپ ءُ روچ منی دیما بیتگ ۓ ، چو ساهگءَ منی همراه بیتگ ۓ بلے من ترا گوشت نکتگ نوں تو وت په شری مارات کت کن ۓ که یک مردمے که گوں وتی اینچو نزیکیں کسے‏ءَ وتی دلءِ هبراں کت نکنت گڑا آ چون وتی حقءَ چه زوراکءُ زورانسراں گپت کنتءُ چون وتی زندمانیءَ دیمرئی کت کنت؟

مهناز جان!
من په شرّی مار اتگءُ مارگءَ یاں که اے دو تلءُ دو پوستیں دهرءَ که دروگءَ ابید کسّی هچ کار شر نه بیت ، ...

مهناز جان!
من په شرّی مار اتگءُ مارگءَ یاں که اے دو تلءُ دو پوستیں دهرءَ که دروگءَ ابید کسّی هچ کار شر نه بیت ، کسے دروگ مه بندایت گڑا چون اے هرابکارینءُ شتلینءُ دهرءُ چاگردءَ گوں همراهی کت ، تو وت زان ۓ شتلیءُ گوچلی من نزاناں ، دروگ گوں من بندگ نه بیتءُ دو روی من هیل نکتگ.
مهناز جان!
چه آروسءَ پیسر من په بانداتءَ باز وش وشیں واب دیستگ اَت. منی دلءَ اَت که ترا چه وتی وس و واکءَ گیش شادان بکناں په ترا شریں لوگے بنداں ، ترا چه سهتءُ زیوراں بلڈاں ، په ترا گراں قیمتی گُدءُ لباس بدوچائیناں ءُ ترا چه وتءَ هر پیما رازی کناں بلے آروسءَ رند وهدے عملی زندمانءِ پڑءَ پاد ایر کت ته من هنچیں سر پادے وارت که چه وابءَ جهسرتانءُ من مارات که گوں اے دو روی ئیں مردماں من دو گام هم شت نکناں۔
مهناز جان!
من چه کسانیءَ ترسوکءُ بے دلے بیتگاں ، برے برے من فکر کناں که منی ناپگ گوں بے دلیءِ کارچءَ بُرّگ بیتگ ، منءَ یاد انت که من کسانیءِ زمانگءَ مئے لوگءِ پشتی نیمگءَ ورّودیں کنرے است اَت منی همسروگءُ همبلیں سنگتاں مدام شت کنر چنڈاِت وتی کیسگ چه کنرءِ وشیں براں پر کتگ اَنت بلے من دیرا اوشتاتگءُ چارتگ ءُ کنر چنڈگءِ همت کت نه کتگ ، منی سنگتاں چه وتءَ کسترینانی دستءِ چیزءُ لیبوک پچ گپتگ اَنت ، من همراه بیتگاں بلے چو کت نه کتگ ، حیرانی هبر ایش انت باز مردم ءَ منی همے کم همتی یا بے دلی دوست بیتگ منءَ ساڑاتگ اِش منءَ دلبڈی اِش داتگ ، اے کارءِ تها منی لوگءِ مردم پیسر بیتگ اَنت ، آیاں هرجاهءُ هر وهد هر کسی دیما منی توسیپ کتگ ، میتگءَ منی مثال اِش داتگ منی نام اِش په پهر گپتگ.
مهناز جان!
من همے بے دلیءِ ساهگءَ رستگءُ مزن بیتگاں منی کسانیءِ سنگتانی تها بازینے وتی مرادانی منزلءَ سر بیتءُ بازینے شریں و وشهالیں زندے گوازینگءَ اَنت ، بلے من ..... من هما جاهءَ گوں توسیپ ءُ دلبڈیاں اوشتاتگاں که گوں ایشاں نه لاپ سیر بیتءُ نانکه زندءَ دگه آسراتی رسیت ، برے برے منءَ وتی مسترینانی سرا سک زهر آتکگ که آیاں پرچیءَ منی نابودیءُ بے دلی ءَ را شریءِ نام داتگءُ منءَ گیشءَ چه گیش نابودءُ بے دل اش کتگ. پرچیءَ منءَ اے سوج اش نداتگ که په زندگ بیگءُ جوانیں زندے ءِ گوازینگءَ گوں ایشاں هور لهتے دگه هنر هم هست که مردم باید یاد اش به گرایت ، بلے وهدے من گوں سارتیں دماغے ءَ فکر کتگ گڑا ما اتگ که آیاں هچ میار نبیتگ آیاں وتی فکرءِ مطابق هرچے کتگ شر کتگ پرچیءَ که آ وهدیگیں دهرءُ هنوگیں دهرءِ تها مزنیں فرقءُ تپا وتے هست آ وهدی زندءِ لوٹ اینچو نه بوتگ اَنت که اَنّی است اَنت آ وهدی سرءِ چیر دیگءَ ساهگے ءُ لاپءِ دوزدءِ پر کنگءَ ترّیں هشکیں چنڈے نانءُ په بدنءِ ڈکگءُ پوشگءَ جپتے گد بس بیتگ آیاں نزانتگ که دیمترا زندءِ گوازینگ اینچو گران بیت. میار منیگ انت که من همے چاگردءِ تها رستگ ءُ مزن بیتگاں من دیستگ زندءِ گوازینگءِ لوٹ چی اَنتءُ مردم چون زند گوازینتگءَ انت ءُ په وشیں زندے‏ءَ هما زندے که من لوٹ اِتگ په آئیءِ گوازینگءَ مردم چی چی کنگءَ اَنت  ، میاریگ مناں پرچیءَ که من وتءَ بدل کت نه کتگ من گوں وهدءَ شت نکتگ یاروگءِ جهد نه کتگ همے سبب انت که منی دیستگیں واب پوره نه بیت انتءُ نه منی بے دلی منءَ دیمترا چو کنگءَ کل ایت. سهت ءُ زیور وتی جاهءَ من ترا سے بیلءَ چنڈے نان په لاپ ءِ سیرءَ دات نکتءُ نانکه دیمترا ترا دات کناں۔ اے پاٹی بندیں لوگ که ما وتی لنجیں شپاں روچ کنگءَ ایں تو وت زان ۓ که اے لوگ منی پتءِ اشتگیں میراث انت آئیءِ سادگیءُ ایمان داریءِ بے دروریں مزّ انت که هور دگه ملکےءَ گوار ایت اے اداں پرّ آپ بیت.
مهناز جان!
انچو که منی واهگ انت که من چو وتی کسانیءِ وڑا زند گوازینت ایں من زاناں تئی هم دل لوٹیت که تو چو وتی همساهگیں جنکءُ سیر لاپینءُ هزگاریں دزگهاراں به بۓ بلے چوش نه بیت ، چوش بیت نه کنت ، پرچی ءَ که په چوش بیگءَ باید من وتءَ بدل بکناں ، دروگ بندگ بزاناں حرام حلار مچاراں تو هم زان ۓ چوش نه بیت ، من چوش کت نکناں. وهدے من چوش کت نکناں من وتءَ بدل کت نکناں. گڑا تئی میار چی انت ترا پرچی ءَ سزا به رس ایت تو پرچیءَ بزّگ به بئے ، باید منءَ سزا به رس ایت وتی شرّیءُ مڑاهداریءِ سزا من وت درچتگ پرچیءَ که من زاناں که دنیاءِ تها تنیگه چوشیں دادگاه نیست یا من نه دیستگ که مردمءَ شریءِ سزا به دنت ، چه وتءَ آ سزایے که من درچتگ آئیءِ نام پاهو ، هَو ، پاهو اے دادگاهءِ قاضی هم مناں ءُ گناهکار سزاوار هم منی جند انت ایشیءِ پاهو هم من وت اڈ کتگ و گٹّ ‏ءَ ئی هم من وت کناں
مهناز جان!
پمے هاترا مرچی من ترا تئی پتءِ لوگءَ دیم دات که من اے کارءَ کت بکناں ءُ اے نمدیءِ مولءُ مراد یکے وَ همیش انت که منی مرگ باندا دگه کسے ءَ یا ترا دگه اڑءُ جنجالےءَ مه پرّیں ایتءُ دومی همے که اے نمدیءَ وانگءَ رند منی رنگیں سادگیں ءُ بے دلیں مردم په وت یک راهے در بچن انت اگاں سادگی شری لوٹ اَنت گڑا بان بادگیری واب مگند انتءُ اگاں مالءُ زر لوٹ انت گڑا سادگیءُ بے وسی مه کن انت پرچیءَ که اے دو اَنچیں کشک انت هجبر هور نه بنت.
مهناز جان!
بلکیں کسے همے دوئیں کشکانی مسافر انت په شرّیءُ وشی روگ اِنت بلے من زاناں من وتءَ زاناں که من چوش کت نکناں منءَ ترس ایت چه خداءَ چه دنیاءِ دپءَ چه جهندمءِ آسءَ من بے دلے یاں من پر وتءَ ظاهرءَ آخرتءُ چنت درچتگ هما کشک گپتگ که جنتءَ روت بلے اندرءَ منءَ اے دنیاءُ دنیاءِ سرجمیں لذّت ءُ وشی دوست انت پمیشکا من ناں ادءِ بیتانءُ ناں اودءِ ، پمیشکا من مارگءَ یاں که منی رنگیں بے دلیں مردمءَ زندگ بیگءِ حق نیست بلکیں منی فکر رد اِنت بلے اے وهدی منءَ دگه هچ راه گندگءَ نیاهگءَ اِنت.
مهناز جان!
منءَ پهل کن که من ترا سرجمیں زندءَ ارسءَ ابید دگه هچ دات نکت. بلے بے میار تو هم نئے پرچیءَ که اے دهرءِ تها تو اینچو سکّی سگ اتگ بلے هاموش بیتگ ۓ  اگاں تو چه منءَ وتی حقءِ لوٹ کتیں بلکیں من تئی هاترا نا الاج بیتانءُ وتءَ بدل کنگءِ جهدے کتگ اَت بلے منی فکرءَ تو هم په شری زانتگ که من بدل بیت نکناں پرچی ءَ که تو شر زانتگءُ زانگءَ ۓ که من چونیں بے دلے آں پمشکا تو اوپار کتگ ، گڈی رندءَ پدا چه تو پهلی لوٹاں
تئی بے دلیں شهداد
شهدادءَ وتی دلجم کنگءِ هاترا نبشتگیں نمدی په شرّی ونت نمدیءِ وانگءَ رند آئیءَ چم چست کت اَنت ءُ لوگءِ تیردارءَ بستگیں پاهوءَ روک روکءَ چارگءَ اَت ، آئیءَ انچوش مار اِت که آئیءِ جون پاهوءَ درتکگءُ آئیءِ زبان لونجان انتءُ چمّ ئی ڈنّءَ درآتکگ اَنت ءُ همائیءَ چارگءَ اِنت ، اے ندارهءِ گندگءَ گوں آئیءِ پیشانیگ ءَ هیدےءَ سر کت ، آئیءَ وتی نبشتگیں نمدی چست کتءُ نمدیءَ درانءَ آتکءُ چه لوگءَ درکپتءُ شت.  

http://baluchestan.persianblog.ir/post/62/