خانه نویی پدر

 سروده شاعر بلوچ نسرین بهجتی

 

 دلم گرفته بود ... شماره گرفتم نام بی بی شاه پری...  شاه پریان

مادرم را ... با کد خانه پدری و باغچه ای که طعم دستهای مادرم را میداد

باید از مادر می پرسیدم که برای مراسم سالمرگ پدر میکادو ببرم یا  فقط

گوش ماهی ؟ و برای همسایه محبوبش خانم سلمانزاده شیرینی بیاورم

یا کیک دستپخت خودم را ... تا دوباره پای تلفن لوسم کند ....... 

پشت خط صدای باد می آمد ! صدای بادهای ۱۲۰ روزه سیستان می آمد

مادر لطفا گوشی را بردار ... مادر ... مادر ... پشت خط صدای آه مادر

در باد می پیچید ... یک بار دو بار صد بار زنگ می زنم

خواهرم به من گفت قبول کن ... کسی در خانه پدری  در را بروی ما

 نخواهد گشود ... از فرودگاه مستقیم به مزار بلوچستان می رویم...

 اینبار صدای دریا را را تقسیم کن مابین دو قبر چسپیده بهم !؟

و سوغاتی همسایه محبوب مادر را در خانه شان زنگ بزن  

............................

خانه نویی پدر

خانم اجازه ؟

کمی دیر شده ام تا سنگ ریزه های ساحل

گوش ماهی های تازه

می خواهم صدای دریا را

برای خانه نویی پدر ببرم

خانم اجازه ؟

وقتی می گویید دیر وقت است

و خورشید به افق کوه های مغرب دمیده است

دلم برای کسی تنگ می شود

که بارها حسنک کجایی را دیکته کرده بود

و من به دلیل محو تماشای خودش

دیکته ام همیشه صفر بود !

خانم اجازه ؟

دست و دلم به درس نمی رود

باید گوش ماهی جمع کنم

خانم . . خانم . . خانم

اجازه . . نه . . بی اجازه

این دستهایم و این خط کش

فقط یک نفس تا چهل روز

خانه نویی پدر باقی است

من باید صدای گوش ماهی ها را

به مزار بلوچستان ببرم

پدرم خواب دریا را می بیند